Ik las in de Hovenier Leiden krant… tuinen zijn zulke aantrekkelijke plekken. Schone, frisse lucht. De ontspannen wandeling langs bloeiende bloemen en kleurrijke bomen werpt een licht over de rustige sfeer van de tuin. Het aroma inademen van de vers geknipte klaprozen, kruiden en madeliefjes die de tuinrozen doordringen. De lucht is zo fris, dat hij naar nieuwheid ruikt en de zintuigen prikkelt, vooral in de reuk- en smaakpapillen. Totdat ze natuurlijk worden ingehaald door de stank van gemaaid gras.
Hoe komt het dat wanneer we de tuin verlaten, we ons afgestoten kunnen voelen door dezelfde sterke gevoelens die we hadden toen we aan het tuinieren waren en dat de geur van het gemaaide gras ons doet denken aan de vochtige mesthopen naast de zeekust. Waarom reageren onze huid en longen zo sterk en zonder aanhoudend na-effect op de lange uren die we in de tuin doorbrengen? Waarom is dit? We schrikken van de stank van de snelweg als we op een verder schitterende aprildag zijn. We schrikken van de geur van de auto als die ons voorbij raast in onze rustigere straat.
Ik herinner me de reis van mijn eerste auto toen mijn broer hem leende. De auto was vers uit de doos en ik was opgewonden over de mogelijkheid om met mijn gloednieuwe auto met koperen lakafwerking een paar vlotte kilometers af te leggen op de hobbelige kiddy road. Toen ik de auto uit de doos haalde, vond ik tussen de onhandige vrachtwagens en de stekelige struiken een klein blauw waterrad en dat was het allerbelangrijkste, het kleine blauwe waterrad.
De rand van het blauwe wiel was niet alleen blauw, het had de vorm van een blauwgekleurde zeeschelp. Het wiel zag er te teer uit om op te rijden, maar mijn broer vond het zo mooi dat hij het overal gebruikte. Uiteindelijk raakte ik gewend aan het geklauw van de schelp tegen de stoep en was het wiel niet meer zo teer.
Het feit dat het blauwe wiel de vorm van een zeeschelp heeft, zal me altijd aan de zee doen denken als ik aan mijn Britse jeugd denk. Ik werd bij elke mogelijke gelegenheid meegenomen naar de kust, vaker wel dan niet om een blauw Pointed Ter-anker met zeilen te zien. Er ging niets boven een anker met zeilen toen ik een kind was. Het bevel over de blauwe punt was vaak genoeg om me naar een jongensclub te brengen met de andere wezen.
Als kind werden mijn broer en ik vaak afstandelijk, net als de mensen bij wie we woonden of een nieuwe school bouwden en ik soms dacht als een mossel met een grappig gekraak. De golven die tegen ons klotsten in het water hielden ons op onze plaats. Ik ben er niet zeker van of we in de school ook zo liepen, maar de reis dreef ons toch ongelooflijk apart van alle anderen. Het gevoel van uitsluiting werd nooit verklaard, maar ik voel dat het tot op de dag van vandaag bestaat.
Dus waar komt de geur van diesel uit een tuin vandaan? Misschien ruikt de tuin ‘s nachts, als de wind alle rook van het kampvuur die door de schoorsteen omhoog waait en reflecties op het tuinhek veroorzaakt, een wolk stoom die omhoog waait en je neus kietelt. Ik herinner me het stoomgevoel, zoals mijn moeder dat had toen ik mijn been had gebroken. Het te midden van de rook was het beste gevoel ooit. Het was een veranderde gemoedstoestand in de tuin. Een tropische inflege van rook en stoom omhulde me, en gaf me het gevoel dat ik in de tropen was, hoog in de weelderige valleien onder de zon. Er was een gevoel van vrijheid.
Ik heb wel een ongelukkige jeugdherinnering, maar alleen in de sfeer van voetballen in de tuin als sport. De tuin was een toevluchtsoord waar ik me graag verschanste. Ik hield ervan om te dribbelen of tegen de bal te schoppen of te voetballen. Maar ik had ook ruimte waar ik kon zitten en me kon concentreren, weg van de lawaaierige en al te competitieve wereld waarin ik leefde. Ik had een klein zwembad in de hoek van de tuin, waar ik tot rust kon komen en rustig de wereld kon overdenken.
Mijn Gunma- LeilanBooas lijkt dus sprekend op wat ik daar ooit heb meegemaakt. De vinder mag met de hakken over de plantenbak graven voor allerlei motieven. Als je te veel in de tuin doet, moet je je afvragen of je er echt plezier in hebt of dat je misschien tijd aan het verspillen bent. Het is ook belangrijk dat u de tijd neemt voor uw tuin, zoals u dat zou doen met alles wat u bouwt of creëert. Als je blij bent met een bak, wil je misschien het water en de kaarsen opdreunen en vergeten dat je in de zon zit en de bomen boven het water.
Alleen als we in een heel kleine ruimte wonen is het belangrijk om de ruimte die we hebben zo goed mogelijk te benutten.